Call for papers: borders
[Scroll naar beneden voor het Nederlands]
We are confronted with boundaries on a daily basis. “Until here and no further!”, climate activists shout during the blockade of the A12 highway, where the government is demanded to set legally established boundaries for polluting multinationals. On the other hand, we are being asked to explore and push our own limits. We are learning to recognise that not everything, including a person, can be put into a binary box. Boundaries are frames that demarcate our experience of the world. Inherent to the concept of boundaries is the possibility of excluding something, or someone. Where do I start and where does the other person begin?
Within the visual arts, the concept of boundaries can be approached in many different ways. Borders define geopolitical territories and act as ideological and disciplinary lines of recognition. Borders are seen as dividers, as the edges of power containers that are relatively stable after being established. Borders are often glorified as “holy” entities in state ideologies. Landscapes are used for control and surveillance: borders and border crossings are created to signal and register the people that cross them. The practices and technologies associated with increasing borders and control of mobility take place not solely in border areas, but extend beyond physical borders. [1]
In her series I, Travel (2017), Iranian artist and researcher Parnian Ferdossi seeks out the limits of the medium of photography. Her photographic practice focuses on issues such as national and transnational mobility. For instance, Ferdossi is interested in how photography visualises intangible power structures from space. She created her collection of photographs using a series of NASA satellite images. [2] In Collage of NASA Satellite Images of Borders, several satellite images are merged. The work is an overhead view of a part of the border between Mexico and North America. Through this point of view, the artificiality of borders is clearly emphasised.
What if nature decided where countries’ borders are? Bioregionalism is a philosophy of life that calls for a harmonious relationship between people and nature, in which humans are part of the natural ecosystem. [3] Rather than thinking of places as political regions, in which borders often divide ecosystems, bioregionalism proposes to think about places while taking in account their natural features. [4] In bioregionalism, biogeographical connections outweigh human interests. Ferdossi's earlier mentioned series, I, Travel, creates awareness of the ways in which political and national boundaries are constructed. In bioregionalism, biogeographical connections outweigh human interests.
Parnian Ferdossi. Collage of NASA Satellite Images of Borders (I, Travel), 2017.
Borders are mutable. A big shift that has made an impact on all realms of society is the transition from the industrial to the digital age. Some say that we are currently entering a “new age”, in which digital innovations such as automatization and artificial intelligence, take on increasingly dominant forms. Within this new age, information technology is becoming increasingly intertwined with human and social-cognitive systems. This creates a “new, qualitatively different kind of reality, in which the borders between the physical and digital world, as well as digital representations and simulations thereof are becoming increasingly fuzzy.” [5]
This blurring of reality, fueled by digitalization, forms a theme in the work of visual artist Oliver Laric (1981). In his video series Versions (2009-2012), he combines and blends photographs and digital images that show strong similarities, blurring the lines between ‘’real’’ and ‘’fake’’, original and copy. At a certain point, Laric reveals that a picture supposedly depicting an Iranian missile test had in fact been digitally altered. The picture had been published in major US newspapers in 2008. This revelation is followed by several digitally fabricated images of the missiles, to further emphasise his point about the blurring of reality by mass media. [6]
Oliver Laric, Missile Variations (Versions), 2010.
Where boundaries are set, there is always something that falls outside of those boundaries: setting boundaries as a process of inclusion and exclusion. In her essay ‘‘Purity and Danger’’ (1966), Mary Douglas describes the matter that falls outside certain borders as dirt: “Dirt is the by-product of a systematic ordering and classification of matter, in so far as ordering involves rejecting inappropriate elements.” [7] These elements are often captured and embraced in art, think of artists who turn (their) mental problems into a central theme of their work, like Frida Kahlo or Francis Bacon. Still, it turns out to be difficult to radically break boundaries even in the art world. For example, art that does not meet certain artistic conventions is categorised as “outsider art”.
Pushing boundaries can be a confrontation with the extreme, be it on a physical, psychological or emotional level. Marina Abramović is perhaps one of the best-known performance artists who continues to seek out a form of limitlessness. During her performances, she uses her body as her main medium. [8] At the same time, she explores the relationship between two individuals and plays with the tension in the relationship between the audience and the artist. Perhaps her most radical performance was Rhythm 0, where she set herself up in a room and gave visitors the following instructions:
"Instructions.
There are 72 objects on the table that one can use on me as desired.
Performance.
I am the object.
During this period I take full responsibility.
Duration: 6 hours (8pm - 2am)" [9].
Marina Abramović, Rhythm 0, 1979 (YouTube).
The objects ranged from a feather to various (possible) weapons, including a loaded gun. By putting her body on the line, she triggered a recklessness in the audience. Some visitors later expressed regret for the actions they performed. [10]
Ignoring existing borders, even trying to break them, can also be seen as an art of living. French writer Hélène Cixous, in search of new languages and ways of expression, constantly pushes herself into intense moments in her quest to live without limits. In a review of her work, critics Beelaerts and ten Kate write; "Those who dare to live in excess and borderlessness, become 'happy', the erotic body that puts itself on the line will meet something 'beautiful', it will survive, perhaps live forever." [11] Perhaps this is what we should reimagine; our desire for infinity, the eternal and the unlimited.
We are looking for authors and artists who dare to explore, question and push the concept of borders within essays and art. The deadline for this C4P is 23 October. Submissions and questions can be sent by email to info@simulacrum.nl. If you wish to submit a visual work, please note that Simulacrum will be printed two-colour. Please attach articles (of up to 2000 words) as .doc or .docx and visual contributions as .pdf. The instructions for authors can be found here.
CALL FOR PAPERS: GRENZEN [NL]
We worden dagelijks met grenzen geconfronteerd. "Tot hier en niet verder!" is de duidelijke boodschap die luid weerklinkt langs de A12, waar demonstranten eisen dat de overheid heldere grenzen stelt aan het vervuilende beleid van bedrijven. Aan de andere kant wordt verwacht dat we onze eigen grenzen onderzoeken of zelfs verleggen. We leren inzien dat niet alles, ook niet een persoon, in een binair hokje te plaatsen is. Grenzen zijn kaders die onze ervaring van de wereld afbakenen. Inherent aan het begrip grens is bovendien de mogelijkheid om iets, of iemand buiten te sluiten. Waar begin ik en waar begint de ander?
Grenzen kunnen een afbakening zijn van een geopolitiek territorium en tegelijkertijd fungeren als ideologische erkenningslijnen. Grenzen worden gezien als randen van machtscontainers en worden vaak verheerlijkt als ‘heilige’ entiteiten in staats-en macht ideologieën. Landschappen worden gebruikt voor controle en bewaking: grenzen en grensovergangen zijn gecreëerd om overstekende mensen te signaleren en registreren. De praktijken en technologieën die samenhangen met de toenemende controle van mobiliteit vinden niet alleen in grensgebieden plaats, maar strekken zich uit tot buiten de fysieke grenzen. [1]
In haar serie I, Travel (2017) zoekt de Iraanse kunstenaar en onderzoeker Parnian Ferdossi de limieten op van het medium fotografie, waarbij ze zich onder andere richt op vraagstukken over nationale en transnationale mobiliteit. Zo is Ferdossi geïnteresseerd in de manier waarop fotografie ongrijpbare machtsstructuren visualiseert vanuit de ruimte. Ze maakte de serie aan de hand van een reeks NASA-satellietbeelden. [2] In Collage of NASA Satellite Images of Borders zijn verschillende satellietbeelden samengevoegd. Het werk is een bovenaanzicht van een deel van de grens van Mexico en Noord-Amerika. Op deze manier benadrukt Ferdossi de kunstmatigheid van grenzen.
Wat als de natuur zou bepalen waar de landsgrenzen liggen? Bioregionalisme is een levensfilosofie die de nadruk legt op harmonie met de natuur en de integratie van de mens in het natuurlijke ecosysteem. [3] In plaats van te denken over landschappen als politieke regio's, waarin grenzen vaak ecosystemen verdelen, stelt het bioregionalisme voor om de wereld opnieuw te bekijken. [4] I, Travel van Ferdossi laat de toeschouwer nadenken over manieren waarop politieke grenzen zijn geconstrueerd. Bij het bioregionalisme wegen de biogeografische verbindingen zwaarder dan menselijke belangen. Samenlevingen worden georganiseerd binnen ecosystemen in plaats van kunstmatige, menselijke grenzen.
Parnian Ferdossi. Collage of NASA Satellite Images of Borders (I, Travel), 2017.
Grenzen zijn veranderlijk. Een grote verschuiving die invloed heeft gehad op alle domeinen van de samenleving is de overgang van het industriële naar het digitale tijdperk. Over onze huidige tijd waarin digitale innovaties zoals automatisering en kunstmatige intelligentie steeds overheersende vormen aannemen, wordt beweerd dat we een ‘nieuw tijdperk’ betreden. Binnen dit tijdperk raakt informatietechnologie steeds meer verstrengeld met menselijke en sociaal-cognitieve systemen. Dit creëert een “nieuw, kwalitatief ander soort realiteit, waarbij de grenzen tussen de fysieke en digitale wereld, evenals de digitale representaties en simulaties daarvan, steeds vager worden.” [5]
Deze vervaging van de realiteit, aangewakkerd door digitalisering, vormt een thema in het werk van beeldend kunstenaar Oliver Laric (1981). In zijn videoserie Versions (2009-2012) combineert en vermengt hij foto’s en digitale beelden die sterke overeenkomsten met elkaar vertonen, waardoor de grenzen vervagen tussen ‘’echt’’ en ‘’nep’’, origineel en kopie. Op een bepaald punt onthult Laric dat een foto die een Iraanse rakettest moet voorstellen, digitaal bewerkt was. De foto verscheen in 2008 in belangrijke Amerikaanse kranten. Deze onthulling wordt opgevolgd door verschillende digitaal gefabriceerde beelden van de raketten, om zijn punt over de vervaging van de realiteit door massamedia nog eens te benadrukken. [6]
Oliver Laric, Missile Variations (Versions), 2010.
De afbakening van grenzen zorgt automatisch voor het uitsluiten van dat wat niet binnen die grenzen valt. Het stellen van grenzen is dan een proces van in- en uitsluiting. In haar essay ‘‘Purity and Danger’’ (1966) beschrijft Mary Douglas de materie die buiten bepaalde grenzen valt als dirt: “Dirt is het bijproduct van een systematische ordening en classificatie van materie, in zoverre het ordenen gepaard gaat met het verwerpen van ongepaste elementen.” [7] Niet zelden worden deze elementen opgevangen en omarmd in de kunst, denk aan kunstenaars die (hun) mentale problematiek tot hoofdthema van hun werk maken zoals Frida Kahlo of Francis Bacon. Toch blijken grenzen ook in de kunstwereld moeilijk om radicaal te doorbreken, zo wordt kunst die niet aan bepaalde conventies voldoet gecategoriseerd als “outsider art”.
Grenzen opzoeken kan een confrontatie zijn met het uiterste, zij het op lichamelijk, psychologisch of emotioneel vlak. Marina Abramović is misschien wel een van de bekendste performancekunstenaars die grenzeloosheid blijft opzoeken. Tijdens haar performances gebruikt ze haar lichaam als voornaamste medium. [8]. Tegelijkertijd onderzoekt ze de verhouding tussen twee individuen en speelt ze radicaal met spanning in de relatie tussen het publiek en de kunstenaar. Haar meest radicale performance was misschien wel Rhythm 0, waar ze zichzelf opstelde in een ruimte en bezoekers de volgende instructies gaf:
“Instructions.
There are 72 objects on the table that one can use on me as desired.
Performance.
I am the object.
During this period I take full responsibility.
Duration: 6 hours (8pm - 2am)” [9].
Marina Abramović, Rhythm 0, 1979 (YouTube).
De objecten variëerden van een veer tot verschillende (mogelijke) wapens, waaronder een geladen pistool. Haar lichaam op het spel zetten maakte een roekeloosheid los bij het publiek. Sommige bezoekers hebben later spijt betuigd voor hun uitgevoerde handelingen. [9]
Het negeren van bestaande limieten en deze proberen te doorbreken kan ook gezien worden als een vorm van levenskunst. De Franse schrijfster Hélène Cixous, op zoek naar nieuwe talen en manieren van expressie, duwt zichzelf in haar zoektocht zonder grenzen te leven, constant in intense momenten. In een bespreking over haar werk schrijven critici Beelaerts en ten Kate: “Wie het vele en onbegrensde durft te leven, is 'gelukkig', het erotiese lichaam dat zichzelf op het spel zet, ontmoet iets 'moois', het zal overleven, misschien wel eeuwig leven.” [10] Misschien ligt daar de troef; het herzien van ons verlangen naar het oneindige, het eeuwige, het onbegrensde.
We zijn op zoek naar auteurs en kunstenaars die grenzen durven verkennen, bevragen en verleggen. De deadline voor deze C4P is 23 oktober. Inzendingen en vragen kunnen per mail worden gestuurd naar info@simulacrum.nl. Indien je een visueel werk wil insturen, houd er dan rekening mee dat Simulacrum tweekleurig wordt geprint. Voeg artikelen (van maximaal 2000 woorden) bij als .doc of .docx en visuele bijdragen als .pdf. De auteursinstructies zijn hier te vinden.
[1] Paasi, Anssi. “Border Studies Reanimated: Going beyond the Territorial/Relational Divide.” Environment and Planning 44 (2012): 2310.
[2] Website Parnian Ferdossi. “I, Travel.” I, Travel parnianferdossi.com
[3] Klyza, Christopher McGrory. "Bioregionalism." Environmental Encyclopedia, 4th ed., vol. 1 (2011): 192.
[4] Kuperus, Gerard. “Bioregionalism”. The Palgrave Encyclopedia of Urban and Regional Futures. Palgrave Macmillan, Cham, 2021.
[5] Baranyi, Csaspó, Budai and György Wersénsyi. “Introducing the Concept of Internet of DigitalReality – Part I”. Acta Polytechnica Hungarica Vol. 18, No. 7, 2021, 225.
[6] “Oliver Laric Biography, Artworks & Exhibitions.” Ocula. March 26, 2022, accessed 18 september, https://ocula.com/artists/oliver-laric/.
[7] Douglas, Mary. “Purity and Danger : An Analysis of Concepts of Pollution and Taboo with a New Preface by the Author”, Routledge Classics (1966), 44.
[8] Brockes, Emma. (2022, October 19). “Performance artist Marina Abramović: “I was ready to die.””” The Guardian. https://www.theguardian.com/artanddesign/2014/may/12/marina-abramovic-ready-to-die-serpentine-gallery-512-hours
[9] Abramović, Marina, & Kaplan, James (2016). Walk Through Walls: A memoir.
[10] Abramović, Marina, & Kaplan, James (2016). Walk Through Walls: A memoir.
[11] Marianne Beelaerts and Laurens ten Kate, (1986). “Vlucht weg van de vrouw”, Krisis
Issue 2, 1986.
