Poëzie: We laten allemaal onze sporen na
De dagen waarop ik wakker word en de broek aan wil hebben
roepend dat ik van nu af aan de leider van het gezin ga zijn
ik alles regelen zal en dat ze van mijn erf af moeten blijven.
Op andere dagen wil ik een geisha zijn,
lijkt me het zinvol om in een lang gewaad
naast iemand plaats te nemen en verder niets te hoeven.
In Iran kun je als vrouw alleen maar indruk maken met je gezicht,
moeten alle welvingen volledig bedekt blijven
En ik vraag me af of ik het zou kunnen,
volledig ingepakt door het leven gaan
en nog steeds op iemands netvlies terecht komen.
De ogen van Iraanse filmactrices zijn net luiken
waarachter een hele wereld schuilgaat
met één blik maken ze duidelijk of ze van je houden
of dat je beter kunt vertrekken.
Zij zullen nooit een broek aantrekken om het erf te bewaken,
wanneer ze naar je kijken weet je dat het menens is.
We laten allemaal onze sporen na - Emma Stomp
16 maart 2017
