Geluidsmassage, geluidsinvasie: reflecties na concert van sun o))) op rewire, Den Haag, 7 April 2024

achter het steeds dichter wordend rookgordijn, doemen tien versterkers op. bij de deur worden oordoppen uitgedeeld. volle zaal, mensenstroom, het is duidelijk dat hier iets staat te gebeuren.        

sun o))) komt op en zo, daar, plots, de ruimte verandert in geluid. 

de bas is laag, langzaam, tergend. een eentonige dreun die alles trillen doet. voeten, de tenen. knieën knikken, kledingstukken schudden. mijn hart van een ander, bonst mee op de beat.
golven van prikkeling dringen op alle plekken binnen, gaan onder mijn organen liggen, om mijn lichaamscellen te kietelen. het is de muziek.

de trillingen zijn zwaar, ik kan er niet boven uit komen. tot aan mijn wortels ondergedompeld, mijn hele lijf. de gitaren spuwen klanken als voortstuwende mantra’s. de tonen zijn eeuwig, als doorlopende draden die een geluidskleed willen weven. ook het publiek blijft niet onbewogen. de mensen zijn niet slechts mensen meer, maar verschijnen als schimmen van de muziek. vast in het web van klanken. deelnemer en waarnemer van het schouwspel. geruis, geritsel. een tinteling van per ongeluk contact. een man met rugzak staat gebogen. de armen van een vrouw gekruist. het hoofd te zwaar, een man kijkt naar de voeten. een ander leunend tegen het geluidsmanhok, wellicht om het verloren evenwicht te helpen zoeken. verschuivend publiek. de één de zaal verlatend, de ander slechts frommelend uit ongemak. de mensen als geluidsmassa.

de klanken klinken door en door, zonder einde, geen begin.
geluidsgolven over mij, door mij heen. een overspoeling die mij dwingt mee te varen. ik voel paniek, een angst om los te laten. ik sluit de ogen, maar de muziek blijft stromen, trekken, de grip versterken. de geluidsmassage verandert in een geluidsinvasie.

de muzikale overspoeling wordt overmeestering. het dringt binnen tot het diepste van mijn zijn, op plekken die niet aangeraakt zouden moeten kunnen worden. trillingen door het hele lichaam, wie had gezegd dat de muziek hier komen mocht?

de fysieke muziek is allesomvattend. misselijk, ik voel me misselijk. het gaat door, het is constant, alsmaar direct. zonder voorzichtig aftasten, vragende ogen naar het moment vóór. zonder het stapje voor stapje toenaderen, de vonkjes van verwachting en het reiken naar. zonder samen, de muziek is alleen.

het vraagt een overgave van mezelf, aan mezelf. ik ben er slechts om het te ervaren, het toe te laten, mezelf toe te geven. er is niets buiten de klank. buiten voelt als lang geleden, een bestaan vreemd van hier. er is alleen nu, dit. een samensmelting in intensiteit. een wereld zonder grenzen, of die zijn misschien allang overschreden.

ik voel me verward, overweldigd, high.
eigenlijk wil ik iemand knuffelen, ik wil warmte, ik voel verdriet.
ik weet niet meer waar ik begon, waar jij er was.
jij bent mij wel binnengedrongen.
jij hebt mij wel opengebroken, gepenetreerd.
jouw aanraking was overal, maar begon nergens.
dwars door mij heen.
  ik was er omdat jij er was.
misschien was jij mijn meest intieme geliefde, of misschien wilde ik dit eigenlijk niet.

tonen veranderen, frequenties worden hoger en dan, uit het niets, is er stilte. sun o))) verdwijnt.
de zaal stroomt leeg. drommende mensen, alsof uit bedwelming ontwaakt.
Mag ik nog een biertje? Ik ontmoet je daar. Ja, wij staan hier. De geluidsman zet een opzwepend liedje op om de menigte de ruimte uit te duwen. De lichamelijke sensatie verdwijnt. Ik voel me achtergebleven als een leeg, geluidloos omhulsel. 

Eva Yuki Mik is afgestudeerd in geschiedenis en internationale betrekkingen aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Als schrijver beweegt Mik tussen geschiedschrijving, politieke analyse, persoonlijke observaties en literaire vertellingen. Naast het schrijven, speelt Mik zowel experimentele noise muziek als traditionele folk op de cello en de kamancheh.