CALL FOR PAPERS: WATER
[Scroll naar beneden voor Nederlands]
Flowing in rivers. Stagnant in pools. Sweet. Salty. Brackish. Thrashing and beating against the land. Expanded as ice, and floating on the seas. As the mist and dew that lies on the surface of the earth on a quiet morning. Water has many forms. When safe and warm, these can have an unprecedented beauty, perhaps something sublime; the reflection of the sun on a lake; the appearance of a rainbow through the play between rain, clouds and light. At the same time, the plenitude and meaning of water is changing. With the rise of sea levels, the acidification of oceans, the increase of floodings and simultaneous desertification, water has become increasingly connected to the political. Drinking water has become a stock to invest in, while its distribution is faltering.
But what is water? Is water a thing? If water is a thing, can we delimit it to a beginning and an end, and approach it from various sides within a horizon? Or is water an element, a medium, or both, that extends beyond the boundaries of any horizon? Without beginning and end, the element shows only one side and withdraws into a hidden depth, such as the surface of the ocean. Although water as a medium encompasses and bears the possibility for things to exist and, therefore, precedes and exceeds the appearances of things, a political ecology simultaneously demands an object, a thing and an end. This demand postulates a tension with the elemental existence of water. What kind of political ecology would follow from traversing through these questions and dilemmas?
Is it a solution to give a political voice to seas, rivers, and lakes, as suggested by Bruno Latour in his theory Parliament of Things, and advocated for by the project Ambassy of the Northsea? Or are the Parliament and the Ambassy merely symptoms of a world where the domination of humanity over "nature" is omnipresent? The whole problem seems to reveal itself in the word “thing”. Is the Northsea really a thing, as stated in the name of Latour’s Parliament, if it is connected to the whole planet and, thus, extends far beyond the territory we wish to grant it? And how can the sea be given a voice in the tragic theatre of humankind [1]? For Latour, the “moderns” are unaccountable for their actions towards the seas [2]. They get away with the lawlessness that reigns over the seas, anchored in the principal Mare Liberum of the 17th century sea law that was instituted to protect free trade and access for all nation-states.
In correlation with Latour’s Parliament, the pre-Socratic philosopher, Thales, 2500 years ago, argued that the origin of the natural order of things is water. As the primary substance of everything, water unified the world and set the whole universe into motion. The arche of the order of things, conceived by the ancient mind, implies the unification with a political telos that is inscribed in this order [3]. Originated in the mind, the beginning (arche) is unified with the end (telos). Not a lot seems to have changed in Western philosophy when one of the founders of modern science, Francis Bacon, writes about the “happy match between the mind of man and the nature of things” [4]. Adorno and Horkheimer similarly argue that “man” is established as the “master of nature” by modern science; “The ‘happy match’ between human understanding and the nature of things that [Bacon] envisaged is a patriarchal one: the mind, conquering superstition, is to rule over disenchanted nature” [5].
As recognised by Carolyn Merchant in her book The Death of Nature (1980), one of the consequences of modern science is the conceptual death of nature as vital and existing outside the human world [6]. Captured in the statue Nature Unveiling Herself Before Science (1899) by Louis Ernest Barrias, and unlike what Heraclitus says, “nature” no longer, “loves to hide” [7]. But has nature really died? And has everything become visible for our inquiring gazes? When we mention another famous sentence of the pre-Socratic philosopher, nicknamed The Obscure, a reflection upon this ‘death’ perhaps becomes possible: “No man ever steps in the same river twice, for it's not the same river and he's not the same man”. Referring to the fluidity of the element, it is largely interpreted as the doctrine of the flux of everything. But is it only indicating the limitless transformation of everything, or is there a constant, a continuity and unity that maintains that some things or elements remain the same despite, or indeed because of, these transformations? Or even with these destructions?
to water
the (human) provision of water to (other) organisms
the movement through which one’s eyes become filled with tears, overflowing invisible components (water, oils, salt) and an array of (unspoken?) emotions onto the surface of one’s body.
Such watery motions, perhaps accompanied by flows of saliva, sweat, and other types of mucus, fluidly defy the barrier between the “inside” and “outside” of an organism.
Biofluids may evaporate into the atmosphere,
be wiped by the hands of a loved one, or,
as proposed by the artist Lygia Clark in Anthropophagic Slobber, form threads of saliva to be deposited onto other bodies in a symbiotic gesture [8].
Through the writing of this open call, a question came to surface: in addition to writing about water, can we also try to write/think/feel with it? Or more specifically, as pondered by the researcher Rosane van der Voet in Writing with Water (2022), what sorts of hybrid and non-anthropocentric textualities may be (defiantly) performed in response to the urgent contemporary environmental crises that characterise the Anthropocene, such as rising ocean levels [9]? What forms of experiential knowledge may we (need to) embody to approach these questions? How can we, as proposed by Taoist philosophy - and the actor Bruce Lee -, become formless and shapeless enough to learn from the wisdom of non-human entities [10]?
In their chapter “The beginnings of a creative water ethics” Liz Roberts and Katherine Phillips call attention to the different meanings taken by water in distinct (trans)disciplinary contexts, embodiments, and relationships [11]. Contemporary western water regulation policies, for example, sustain a divide between (passive) natural resources and (active) cultural usufruct [12]. Ecofeminism, deep-ecology, and various indigenous knowledges propose a more complex entanglement between ecosystemic layers. Following these approaches, Roberts and Phillips suggest that empathy can be cultivated through story-telling or world-making practices and that researchers of water should attune to the network of microorganisms, habitats, and animal relations that co-produce water-human relationships.
A passage from Virginia Woolf’s Between the Acts (1941) comes to mind. Isabella Gilles Oliver (referred to as “Isa”), longs to exchange the social rituals implied by the annual village pageant at her husband's family's farm for the muddy waters of the local lily pool. “That’s what I wished for when I dropped my pin, that waters should cover me from the wishing well” [13]. Her desire to become part of the muddy waters is superimposed in the narrative upon the local tale of Lady Ermyntrude, believed by the villagers to have drowned herself in the same lily pond. These passages echoe the imagery depicted by Sir John Everett Millais’s painting of Ophelia (1852) [14], at the same time in which they contrast with the depiction of water as a pool of domesticated and clorified liquids that reflect the corruption of the movie characters in François Ozon’s film Swimming Pool (2003) [15].
Symbiotic gesture. Critical commentary. Non-Anthropocentric knowledge…
We invite you to think with us:
What is “to water”?
Think with us about Water for our upcoming issue, and write an article of 2000 words maximum. The deadline for first drafts is October 17th, 2022. Would you rather write a column, an interview, fiction, poetry, or do you know an artist whose work fits within this theme? Email us at info@simulacrum.nl. Please send articles as .doc or .docx and portfolio’s as .pdf.
Toulouse-Lautrec Swimming in the Bassin d’Arcachon, Maurice Guibert, 1896. Gelatin silver print, 6 × 7 cm. Rijksmuseum, Amsterdam.
CALL FOR PAPERS: WATER [NL]
Stromend in rivieren. Stilstaand in zwembaden. Zoet. Zout. Ziltig. Beukend en slaand tegen het vasteland. Uitgedijd als ijs en drijvend op de zeeën. Als de mist en het dauw dat op de oppervlakte van de aarde ligt, op een stille morgen. Water kent vele vormen. Als we veilig en warm zijn, kunnen deze ongekende schoonheid bevatten, misschien iets subliems; de reflectie van de zon op het meer; het verschijnen van een regenboog door het spel tussen regen, wolken en licht. Tegelijkertijd veranderen de omvang en betekenis van water. Met de stijging van de zeespiegel, de verzuring van de oceanen, de toename van overstromingen en gelijktijdige verwoestijning wordt water toenemend verbonden met het politieke. Drinkwater is een aandeel geworden om in te investeren, terwijl de distributie ervan stagneert.
Maar wat is water? Is water alleen een ding, of is water ook een element, een medium of beide? Als water een ding is, kunnen we het dan begrenzen met een begin en einde, en het benaderen vanuit verschillende kanten binnen een horizon? Of is water een element, medium, of beide, dat zich verder uitstrekt dan de grenzen van elke horizon? Zonder begin en einde, laat het element alleen een kant zien en trekt het zich weer terug in een verborgen diepte, zoals de oppervlakte van de oceaan. Hoewel water als een medium de mogelijkheid voor dingen om te bestaan omvat en draagt en, daardoor, de manifestaties van dingen voorafgaat en overschrijd, eist een politieke ecologie gelijktijdig een object, ding en einde. Deze eis postuleert een spanning met het elementaire bestaan van water. Wat voor soort politieke ecologie zou voortvloeien uit het doorkruisen van deze vragen en dilemmas?
Hoewel water in zijn vele vormen toenemend gepolitiseerd wordt, kunnen ons afvragen of zo'n vloeibaar, dicht en uitgestrekt medium wel te grijpen valt? Is het een oplossing om zeeën, rivieren en meren een politieke stem te geven, zoals gesuggereerd wordt door Bruno Latour in zijn Parlement van de Dingen (2020) en bepleit wordt door de Ambassade van de Noordzee? Of is zo’n parlement enkel een symptoom van een wereld waarin de menselijke dominantie over de ‘natuur’ alomtegenwoordig is? Het probleem lijkt zich te openbaren in het woord “ding”. Is de Noordzee werkelijk een ding, zoals in de naam van Latour’s Parlement wordt verondersteld, als het verbonden is met de gehele planeet en zich, daardoor, ver uitstrekt buiten het gebied dat we het wensen te geven? En hoe kan de zee een stem gegeven worden in het tragische “theater” van de mensheid [1]? Voor Latour zijn de “modernen”[2] onaantastbaar voor hun daden jegens de zeeën [2]. Ze komen weg met de wetteloosheid dat heerst over de zeeën, geankerd in het principe Mare Liberum van het 17e eeuwse zeerecht dat ingesteld was om vrije handel en toegang voor alle natiestaten te beschermen.
In overeenstemming met Latour’s parlement, stelde de pre-Socratische filosoof Thales 2500 jaar geleden dat de oorsprong van de natuurlijke orde der dingen water is. Water verenigde de wereld en zette het hele universum in beweging, als ware de primaire substantie van alles. De arche van de orde der dingen, voorgesteld door de archaïsche geest, impliceert een politiek telos dat is ingetekend en verenigd in deze orde [3]. Er lijkt niet veel te zijn veranderd wanneer een van de grondleggers van de moderne wetenschap, Francis Bacon, schrijft over de “gelukkige relatie tussen de geest van de mens en de natuur der dingen” [4]. Zoals Adorno en Horkheimer betogen: de “gelukkige relatie” vestigt de “mens” als de “meester der natuur” en is dus “patriarchaal” d.w.z.., “de geest, die het bijgeloof overwint, heerst over de onttoverde natuur” [5].
Een van de gevolgen van moderne wetenschap, zoals erkend door Carolyn Merchant in haar boek The Death of Nature (1980) is de conceptuele dood van natuur als vitaal en bestaand buiten de menselijke wereld [6]. Vastgelegd in het beeld van Louis Ernest Barrias, Nature Unveiling Herself Before Science (1899). “Natuur houdt,” er niet langer van, “om zich te verbergen,” in tegenstelling tot wat Heraclitus zegt [7]. Maar is de natuur werkelijk dood gegaan? En is alles in het zicht gekomen voor onze onderzoekende blikken? Wanneer we een andere bekende zin noemen van de pre-Socratische filosoof Heraclitus, bijgenaamd De Duistere, wordt een reflectie op deze “dood” wellicht mogelijk: “Geen man stapt ooit tweemaal in dezelfde rivier, want het is niet dezelfde rivier en hij is niet meer dezelfde man”. Verwijzend naar de vloeibaarheid van het element, wordt het algemeen geïnterpreteerd als de doctrine van de flux van alles. Maar wijst het enkel op de limietloze transformatie van geheel, of is er een constante, een continuïteit en eenheid die stelt dat sommige dingen of elementen hetzelfde blijven ondanks, of juist dankzij, deze transformaties? Of zelfs met deze verwoestingen?
to water (ENG)/ wateren
De (menselijke) levering van water aan (andere) organismen
De actie waarbij iemands ogen gevuld worden met tranen, waardoor onzichtbare bestanddelen (water, olie, zout) en een reeks van (onuitgesproken) emoties op het oppervlak van iemands lichaam komen.
Zulke waterige bewegingen, eventueel vergezeld met stromen van speeksel, zweet of andere soorten slijm, trotseren op vloeibare wijze de barrière tussen "binnen" en "buiten" een organisme.
Bio-vloeistoffen kunnen verdampen in de atmosfeer,
weggeveegd worden door de handen van een geliefde, of,
zoals voorgesteld door kunstenaar Lygia Clark in Anthropophagic Slobber (1973), draden van speeksel vormen die op andere lichamen worden afgezet in een symbiotisch gebaar[8].
Tijdens het schrijven van deze open call, kwam een vraag aan de oppervlakte naar boven drijven: kunnen we naast het schrijven over water, ook proberen ermee te schrijven/denken voelen? Of specifieker, zoals de onderzoeker Rosanne van de Voet in Writing with Water overweegt, wat voor soort hybride en niet-antropocentrische tekstuele vormen kunnen (uitdagend) worden opgevoerd in antwoord op de urgente hedendaagse milieucrises die het Antropoceen kenmerken, zoals de stijgende zeespiegel [9]? Welke vormen van ervaringskennis moeten we belichamen om deze vragen te benaderen? Hoe kunnen we, als voorgesteld door Taoïstische filosofie — en acteur Bruce Lee — vormeloos genoeg worden om te leren van de wijsheid van niet-menselijke entiteiten [10]?
In het hoofdstuk “The beginnings of a creative water ethics” vragen Liz Roberts en Katherine Philips aandacht voor de verschillende betekenissen van “water’ in verschillende (trans)disciplinaire contexten, belichamingen en relaties [11]. Het hedendaagse westerse waterreguleringsbeleid houdt bijvoorbeeld een scheiding in stand tussen (passieve) natuurlijke hulpbronnen en (actief) cultureel vruchtgebruik [12]. Ecofeminisme, deep-ecology en verscheidene inheemse wetenschappen stellen een complexere verstrengeling tussen eco-systemische lagen voor. Volgens deze benaderingen stellen Roberts en Phillips dat empathie gecultiveerd kan worden door story-telling en world-making, en dat beoefenaars zich moeten afstemmen op het netwerk van micro-organismen, habitats en dierlijke relaties die samen de relatie tussen water en mens tot stand brengen.
Een passage uit Virginia Woolfs Between the Acts (1941) komt voor de geest. Isabella Gilles Oliver (ook wel bekend als 'Isa') verlangt ernaar de sociale rituelen van de jaarlijkse dorpstocht naar de boerderij van haar man in te ruilen voor het modderige water van de plaatselijke lelievijver. "Dat is wat ik wenste toen ik mijn speld liet vallen, dat wateren mij zouden bedekken van de wensput" [13]. Haar verlangen om deel uit te maken van de modderige wateren wordt in het verhaal gesuperponeerd door de vertelling van Lady Ermyntrude, waarvan de dorpelingen denken dat ze zichzelf in dezelfde lelievijver heeft verdronken. Deze passages weerspiegelen de beeldspraak die is afgebeeld door Sir John Everett Millais' schilderij van Ophelia (1852) [14], terwijl ze juist contrasteren met de voorstelling van water als een poel van gedomesticeerde en gekloneerde vloeistoffen die symbool staat voor de corrupte handelingen van de personages in François Ozon's film Swimming Pool (2003) [15].
Symbiotische gebaar. Kritisch reflectie. Non-Anthropocene kennis…
We nodigen jullie uit met ons mee te denken:
Wat houdt het in om te "wateren"?
Denk met ons mee over Water en schrijf een artikel van maximaal 2000 woorden voor ons komende nummer. De deadline voor de eerste versies is op 17 oktober 2022. Schrijf je liever een column, interview, fictie of poëzie, of ken je een kunstenaar wiens werk in dit thema ligt? Email naar info@simulacrum.nl. Voeg artikelen s.v.p. bij als .doc of .docx en portfolio’s als .pdf.
[1] Latour, Bruno. Facing Gaia, 2017. Lecture eight.
[2] Latour, Bruno. Down to Earth: Politics in the New Climatic Regime. Polity, 2018.
[3] Arche: While the concept of arche already existed in pre-Socratic philosophy, it was with Aristotle that the two meanings of the term were unified, referring both to an origin, or first principle, and commandment. Telos: Already implied by the arche and unified with it: telos refers to the ultimate end, purpose or goal or final cause of a thing or the order of things.
[4] Quoted in Horkheimer, Max, and Theodor W. Adorno. In Dialectic of Enlightenment, 1–2. Amsterdam: Querido, 1947. [5] Ibid.
[6] Merchant, Caroline. The Death of Nature. Wildwood House, 1980.
[7] Ernest Barrias, Louis. Nature Unveiling Herself Before Science, 1899.
[8] Clark, Lygia. “Anthropophagic Slobber” September 19, 2022. [9] Utrecht University, “Writing with Water: Creative Writing Workshop” by Rosanne Van Der Voet, Utrecht University, May 6, 2022, https://www.uu.nl/en/events/writing-with-water-creative-writing-workshop.
[10] Be As Water My Friend, Youtube (Terry Lee McBride, 2013), https://www.youtube.com/watch?v=cJMwBwFj5nQ.
[11] Liz Roberts and Katherine Phillips. “Conclusion: The Beginnings of a Creative Water Ethics.” Essay. In Water, Creativity and Meaning: Multidisciplinary Understandings of Human-Water Relationships, edited by Liz Roberts and Katherine Phillips. Abingdon-on-Thames, Oxfordshire: Routledge, 2018.
[12] usufruct • (noun) • 1 • the legal right of using and enjoying the fruits or profits of something belonging to another • 2 • the right to use or enjoy something.
[13] Woolf, Virginia. The Years & Between the Acts, 355. Ware, Hertfordshire: Wordsworth Classics, 2012.Between the Acts was originally published in 1941.
[14] Everett Millais, Sir John. “Ophelia,” 1852.
[15] Ozon, François. Swimming Pool, 2003.
22 september 2022
