OPEN CALL #33.1: LIES / LEUGENS
Cindy Sherman, Untitled Film Stills #03, 1977
SIMULACRUM WANTS YOUR textual and visual submissions (ENGLISH OR DUTCH)
What happens when we choose to see the world in terms of treachery, trickery and deceit? Perhaps we would discover that epic myths and theoretical abstractions are the lies we need in order to navigate chaos––or as the writer and poet Joan Didion would like to say it: “We tell ourselves stories in order to live.” In between stories, art, and lies, what fertile ground for thought do we find?
With this open call, Simulacrum Magazine invites writers and artists to contribute scholarly articles, freeform essays, creative writing and image-based art that engages with lies. More specifically, we are looking for interdisciplinary approaches of the artistic, the political and the poetic that shed new light on the meaning of lying.
The deadline for this open call is October 22nd, 2024.
Dutch follows English
Following Didion, lying is a strategy of self-preservation, including not only the lies we tell ourselves to keep our chin up and persevere, but also the lies needed to maintain our social circle. Would society grind to a halt without the lies to oil our frictious friendships and romances? Humans’ greatest evolutionary strength has always been working in groups, and the diplomacy needed for that means a great deal of lying for the sake of harmony and peace. Could we afford to stop lying even if we were able to?
But don’t be fooled, one lie is quick to spread out of control, damaging trust within our communities. All around us, we see people lie to bring down ideas they can’t profit from, lie to make themselves look better––lie, in other words, to enrich themselves at the cost of others.
How can lies be used to subvert deceitful institutions?
What do lies achieve in art?
Does language itself lack the very capacity for honesty?
What lies are made for mercy, and which for greed?
What lies are made for justice, and which for pleasure?
When does one become the other?
What is the lie we need for sleeping through the deep night?
Building on the treachery revealed by the Pentagon Papers, Hannah Arendt’s essay Lying in Politics (1971) meditates not only on how politicians lie, but also on how these lies become fundamental to the functioning of the State.[1] We feel betrayed by the revelation that our leaders deceive and disappoint, overtaken by political and commercial interests. Yet, we may be tempted to defend and reproduce their lies, which are often more appealing than reality.[2] Consequently, in today’s increasingly populist, privatized, and (re)mediated world, the routine denunciation and manipulation of experts and expertise, accelerated by social media’s echochamber algorithms, have become normalized.
Seeing the omnipresence of lies as an urgent call for new modes of art today, the exhibition Really? Art and Knowledge in Times of Crisis, curated by Mi You and David Garcia, invites reflection on the need to learn how to navigate when we are lied to (Fig. 1.). Currently on view at Framer Framed in Amsterdam, the works range from Paulo Cirio’s investigation into Shell’s decades-long denial of climate change to RIWAQ’s (Centre for Architectural Conservation) efforts in rebuilding Palestinian heritage as a form of resistance against human, architectural, and cultural-historical revisionism across the West Bank and Gaza.
As institutional lying becomes an active mode of domination, distinct from our everyday peddling of error, illusion, and memory distortion, Simulacrum encourages writers to reflect on our aggressive ability to deny in thought and word whatever facts constitute reality. In the long history of uncovering the socio-economic and political fields of power in which museums are embedded, institutional-, interstitial-, and infrastructuralCritique have given us the chance to see that our (art) institutions can be ethically compromised. By examining how these practices unfold and reveal the severe consequences of a systematic assault on truth, what can we learn about holding our institutions ethically accountable?
Fig 1.
The Framer Framed exhibition collage of Kant, Descartes, Trump, and Putin symbolizes centuries of mansplaining and knowledge privatization, set against algorithmic facial recognition. By these means, it interrogates how power influences what gets censored, with race, gender, and class shaping the distinction between knowledge and gossip, as is reflected in the rise of white male billionaires who manipulate facts.
At the same time, Arendt recognized that our moral flaws and artistic flair stem from the same root: “The deliberate denial of factual truth — the ability to lie — and the capacity to change facts — the ability to act — are interconnected; they owe their existence to the same source: imagination.” In this vein, John-Paul Stonard (2019) argues that the most powerful art is often rooted in a dazzlingly convincing lie, and contrast this with art as a search for truth, which characterizes earnest contemporary artistic practices such as those seen in the Framer Framed exhibition.
Cindy Sherman's identity-shifting series of photographic self-portraits (Fig. 2.), for instance, disrupt the visual cues we rely on to categorize the world around us, and draw attention to the artificiality of patriarchal female stereotypes. By subverting the reliability of the cinematographic shorthand for understanding a much more ambiguous reality, her Untitled Film Stills (1977–1980) shatter the illusion of cinema’s “objectivity” - revealing the truth about truth itself.
What lies construct our own identity?
Fig. 2
Cindy Sherman. Untitled Film Still #3. 1977. Gelatin silver print. Museum of Modern Art, New York.
In the foundational psychoanalytic text "Studies on Hysteria" (1895), Freud considers lying as a form of resistance to psychotherapy. Lying is described as a defense mechanism that is rooted in the desire to remain ill. Within this framework, the unconscious mind creates symptoms to avoid internal conflict and change.
Is lying inevitable?
Lacan deepened this notion by asserting that lying is inevitable, due to the inherently obscuring function of language. As Isabelle Huppert’s character puts it in Malina (1991): ‘Language is punishment: everything is in it, and everything must vanish in it.’ Language is structured such that meaning is constituted through exclusion, and as a result, meaning cannot be fully captured, which leads to masking and dissonance. Lacan’s view of language is echoed in Derrida’s concept of "différance," which refers to language as a twofold process.[3] First, language is about establishing identity through exclusion—what something is not. Secondly, Derrida emphasized that language leads not only to deception but to an indeterminacy of meaning; the process of deference. Meaning is never fully graspable in the present moment, it is always postponed and mediated. This continuous postponement creates a gap, a space in which the truth is always shifting.
Do we have the words to be truthful?
Unlike the unconscious mechanisms of Freud or Lacan, Sartre locates lying and deception within consciousness itself. His concept of “bad faith” (mauvaise foi) is not merely about lying to oneself but is rather a way of being-in-the-world in which one escapes existential anxiety[4], the ambiguity of experience and freedom, by adopting deterministic views about the Self such as dogmatic Christian thinking. Sartre’s bad faith is not simply self-deception, he conceptualizes a mode of consciousness where one’s orientation towards the world is characterized by existential flightiness and evasion of responsibility.
Do we believe our own lies?
Žižekian critique builds on Lacanian psychoanalysis to also arrive at the view that we deceive ourselves into thinking that our desires align with external ideological narratives. Ideology circumvents confrontation with the ambiguity of our desires and the inherent contradictions in our subjectivity. The concept of bad faith and the critique of ideology both suggest that, rather than accept the contradictory and perverse nature of our desires, we let ideologies dictate what we desire, thereby remaining in a state of deception.
Whether personal or collective, repressive or subversive: which lies infuriate you, and which do you embrace? We are looking for authors and artists who dare to explore, question, and push the concept of lying within essays and art. The deadline for this C4P is October 22. Submissions and questions can be sent by email to info@simulacrum.nl. If you wish to submit a visual work, please note that Simulacrum will be printed two-color. Please attach articles (of up to 2000 words) as .doc or .docx and visual contributions as .pdf. The instructions for authors can be found here.
NOTES
[1] Arendt illustrates how systematic deception can underpin totalitarian control through the atrocities of the Nazi regime.
[2] Arendt argues lies are often much more plausible since the liar has the great advantage of knowing beforehand what the audience wishes or expects to hear.
[3] Derrida, J. (1982). Margins of philosophy (A. Bass, Trans.). University of Chicago Press. (Original work published 1972)
[4] Sartre, J. P. (1956). Being and nothingness: An essay on phenomenological ontology (H. E. Barnes, Trans.). Philosophical Library. (Original work published 1943)
SIMULACRUM WIL JOUW TEXTUELE OF VISUELE BIJDRAGE (ENGELS OF nederlands)
Wat gebeurt er als we ervoor kiezen de wereld te zien met aandacht voor verraad, bedrog en misleiding? Misschien ontdekken we dat epische mythen en theoretische abstracties de leugens zijn die we nodig hebben om chaos te navigeren––of zoals de schrijver en dichter Joan Didion het graag zou zeggen: “We vertellen onszelf verhalen om te kunnen leven.” Tussen verhalen, kunst en leugens in, wat voor vruchtbare grond vinden we voor ideeën?
Met deze open call nodigt Simulacrum Magazine schrijvers en kunstenaars uit om bij te dragen met hun onderzoeksartikelen, vrijevorm esssays en werken van woordkunst en beeldkunst die engageren met leugens. Specifieker nog zijn we op zoek naar interdisciplinaire benaderingen van het artistieke, het politieke en het poëtische die nieuw licht werpen op de betekenis van liegen.
de deadline voor de open call is 22 oktober, 2024.
Cindy Sherman, Untitled Film Stills #03, 1977
Volgens Didion is liegen een strategie van zelfbehoud; niet alleen de zelf-deceptie om vol te houden en door te zetten, maar ook de nwaarheden en overdrijvingen die nodig zijn om onze sociale kring te onderhouden. Zou de samenleving tot stilstand komen zonder de leugens die als olie onze wrijvingsvolle vriendschappen en romances smeren? De grootste evolutionaire kracht van de mens is altijd het werken in groepen geweest, en de diplomatie die daarvoor nodig is, vereist een groot deel aan liegen voor de harmonie en vrede. Zouden we het ons kunnen veroorloven te stoppen met liegen, zelfs als we daartoe in staat waren?
Maar laat je niet misleiden: één leugen verspreidt zich snel en kan uit de hand lopen, waardoor het vertrouwen binnen onze gemeenschappen wordt geschaad. Overal om ons heen zien we mensen liegen om ideeën neer te halen waar ze niet van kunnen profiteren, liegen om zichzelf er beter uit te laten zien—liegen, met andere woorden, om zichzelf te verrijken ten koste van anderen.
Hoe kunnen leugens worden gebruikt om bedrieglijke instituten te ondermijnen?
Wat bereiken leugens in de kunst?
Ontbreekt het taal zelf misschien aan het vermogen tot eerlijkheid?
Welke leugens worden verteld uit genade, en welke uit hebzucht?
Welke leugens zijn er voor rechtvaardigheid, en welke voor genot?
Wanneer wordt de ene de andere?
Wat is de leugen die we nodig hebben om te slapen door de lange nacht?
Voortbouwend op het verraad dat aan het licht kwam met de Pentagon Papers, mediteert Hannah Arendts essay Lying in Politics (1971) niet alleen over hoe politici liegen, maar ook over hoe deze leugens fundamenteel worden voor het functioneren van de staat.[1] We voelen ons verraden door de onthulling dat onze leiders bedriegen en teleurstellen, ingehaald door politieke en commerciële belangen. Toch kunnen we in de verleiding komen om hun leugens te verdedigen en te reproduceren, omdat deze vaak aantrekkelijker zijn dan de werkelijkheid.[2] In de toenemende populistische, geprivatiseerde en (her)gemedieerde wereld van vandaag, is de routinematige veroordeling en manipulatie van experts en expertise, versneld door de echokamer-algoritmes van sociale media, genormaliseerd.
Met de alomtegenwoordigheid van leugens als een dringende oproep voor nieuwe vormen van kunst vandaag, nodigt de tentoonstelling Really? Art and Knowledge in Times of Crisis, gecureerd door Mi You en David Garcia, uit tot reflectie over de noodzaak om te leren wanneer we voorgelogen worden (Fig. 1). Momenteel te zien bij Framer Framed in Amsterdam, de werken in de tentoonstelling variëren van Paulo Cirio's onderzoek naar Shells decennialange ontkenning van klimaatverandering tot RIWAQ's (Centre for Architectural Conservation) inspanningen om het Palestijnse erfgoed te herbouwen als een vorm van verzet tegen menselijk, architectonisch en cultuurhistorisch revisionisme op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza.
Fig. 1
De Framer Framed tentoonstelling met een collage van Kant, Descartes, Trump en Poetin symboliseert eeuwen van mansplaining en privatisering van kennis, geplaatst tegenover algoritmische gezichtsherkenning. Op deze manier hint het naar hoe macht beïnvloedt wat wordt gecensureerd, waarbij ras, gender en klasse de scheidslijn bepalen tussen kennis en roddel, zoals te zien is in de opkomst van witte mannelijke miljardairs die feiten manipuleren.
Naarmate institutioneel liegen een actieve vorm van dominantie wordt, onderscheidend van ons alledaagse bedrog van fouten, illusies en geheugen vervorming, moedigt Simulacrum schrijvers aan om te reflecteren op ons agressieve vermogen om in gedachten en woorden elke feitelijkheid die de realiteit vormt, te ontkennen. In de lange geschiedenis van het blootleggen van de sociaal-economische en politieke machtsvelden waarin musea zijn ingebed, hebben institutionele, interstitiële en infrastructurele Kritiek ons de kans gegeven te zien dat onze (kunst)instellingen ethisch gecompromitteerd kunnen zijn. Wat kan de wijze waarop deze praktijken de ernstige gevolgen van een systematische aanval op de waarheid blootleggen ons leren over het ethisch ter verantwoording roepen van instituten?
Tegelijkertijd erkende Arendt dat onze morele gebreken en artistieke flair voortkomen uit dezelfde bron: "De bewuste ontkenning van feitelijke waarheid — het vermogen om te liegen — en de capaciteit om feiten te veranderen — het vermogen om te handelen — zijn met elkaar verbonden; ze danken hun bestaan aan dezelfde bron: verbeelding." In deze geest betoogt John-Paul Stonard (2019) dat de krachtigste kunst vaak geworteld is in een verbluffend overtuigende leugen, en hij contrasteert dit met kunst als een zoektocht naar waarheid, wat kenmerkend is voor oprechte hedendaagse artistieke praktijken zoals te zien in de tentoonstelling bij Framer Framed.
Cindy Shermans identiteitswisselende serie fotografische zelfportretten (Fig. 2), bijvoorbeeld, verstoort de visuele aanwijzingen waarop we vertrouwen om de wereld om ons heen te categoriseren en vestigt de aandacht op de kunstmatigheid van patriarchale vrouwelijke stereotypen. Door de betrouwbaarheid van de cinematografische traditie te ondermijnen voor een veel dubbelzinnigere realiteit, doorbreken haar Untitled Film Stills (1977–1980) de illusie van de "objectiviteit" van cinema, en onthullen ze de waarheid over de waarheid zelf.
Welke leugens vormen onze eigen identiteit?
Fig. 2
Cindy Sherman. Untitled Film Still #3. 1977. Gelatine Zilverdruk. Museum of Modern Art, New York.
In de fundamentele psychoanalytische tekst Studies on Hysteria (1895) beschouwt Freud liegen als een vorm van verzet tegen psychotherapie. Liegen wordt beschreven als een afweermechanisme dat geworteld is in het verlangen om ziek te blijven. Binnen dit kader creëert het onbewuste symptomen om interne conflicten en verandering te vermijden.
Is liegen onvermijdelijk?
Lacan verdiepte dit idee door te stellen dat liegen onvermijdelijk is, vanwege de inherent verhullende functie van taal. Zoals het personage van Isabelle Huppert in Malina (1991) het verwoordt: “Taal is straf: alles zit erin, en alles moet erin verdwijnen.” Taal is zo gestructureerd dat betekenis ontstaat door uitsluiting, en als gevolg daarvan kan betekenis nooit volledig worden vastgelegd, wat leidt tot maskering en dissonantie. Lacans visie op taal wordt weerspiegeld in Derrida’s concept van différance, dat verwijst naar taal als een tweevoudig proces.[3] Ten eerste gaat taal over het vaststellen van identiteit door uitsluiting—wat iets niet is. Ten tweede benadrukte Derrida dat taal niet alleen leidt tot misleiding, maar ook tot een onbepaaldheid van betekenis; het proces van uitstel. Betekenis is nooit volledig te begrijpen in het huidige moment, het wordt altijd uitgesteld en bemiddeld. Dit voortdurende uitstel creëert een kloof, een ruimte waarin de waarheid voortdurend verschuift.
Hebben we de woorden om eerlijk te kunnen zijn?
In tegenstelling tot de onbewuste mechanismen van Freud of Lacan plaatst Sartre liegen en misleiding binnen het bewustzijn zelf. Zijn concept van "kwade trouw" (mauvaise foi) gaat niet alleen over liegen tegen jezelf, maar eerder over een manier van in-de-wereld-zijn waarbij men de existentiële angst [4], de ambiguïteit van ervaring en vrijheid, ontvlucht door deterministische opvattingen over het Zelf aan te nemen, zoals dogmatisch christelijk denken. Sartre's kwade trouw is niet simpelweg zelfbedrog; hij conceptualiseert een modus van bewustzijn waarin iemands oriëntatie op de wereld wordt gekenmerkt door existentiële vluchtigheid en het ontlopen van verantwoordelijkheid.
Geloven we onze eigen leugens?
Žižeks kritiek bouwt voort op de Lacaniaanse psychoanalyse en komt ook tot de opvatting dat we onszelf voor de gek houden door te denken dat onze verlangens overeenkomen met externe ideologische narratieven. Ideologie omzeilt de confrontatie met de ambiguïteit van onze verlangens en de inherente tegenstrijdigheden in onze subjectiviteit. Het concept van kwade trouw en de ideologiekritiek suggereren beide dat we, in plaats van de tegenstrijdige en perverse aard van onze verlangens te accepteren, ideologieën laten bepalen wat we verlangen, waardoor we in een staat van zelfbedrog blijven.
Of het nu persoonlijk of collectief is, repressief of subversief: welke leugens maken je woedend, en welke omarm je? We zijn op zoek naar auteurs en kunstenaars die de moed hebben om het concept van liegen te verkennen, in vraag te stellen en te doorbreken in essays en kunst. De deadline voor deze C4P is 22 oktober. Inzendingen en vragen kunnen per e-mail worden gestuurd naar info@simulacrum.nl. Als je een visueel werk wilt indienen, houd er dan rekening mee dat Simulacrum in twee kleuren wordt gedrukt. Stuur artikelen (tot 2000 woorden) als .doc of .docx en visuele bijdragen als .pdf. De instructies voor auteurs zijn hier te vinden.
NOTEN
[1] Arendt illustreert hoe systematische misleiding kan dienen als basis voor totalitaire controle door de wreedheden van het Nazi-regime.
[2] Arendt betoogt dat leugens vaak veel plausibeler zijn, aangezien de leugenaar het grote voordeel heeft van te weten wat het publiek vooraf wil of verwacht te horen.
[3] Derrida, J. (1982). Margins of philosophy (A. Bass, vert.). University of Chicago Press. (Oorspronkelijk werk gepubliceerd in 1972)
[4] Sartre, J. P. (1956). Being and nothingness: An essay on phenomenological ontology (H. E. Barnes, vert.). Philosophical Library. (Oorspronkelijk werk gepubliceerd in 1943)
The deadline for this open call is October 22nd, 2024.
René Magritte, The Treachery of Images, 1929
