OPEN CALL #33.2 REPETITION / HERHALING
SIMULACRUM WANTS YOUR textual and visual submissions (ENGLISH OR DUTCH)
M.C. Escher, Tesselation, 1958.
Whether we keep writing the same sentences in a book every day to manifest our happiness, or know exactly what the jingle of our favorite drugstore sounds like. Whether we encounter the same hateful nonsense in politics year after year, or whether we keep on having to emphasize the urgency of the climate crisis time after time. Repetition has an undeniable power that repeatedly goes unnoticed. We find it in our personal lives, and feel its influence on the world stage.
With this open call, Simulacrum Magazine invites writers and artists to contribute textually (essay, free text, poetry) or visually in relation to the theme of repetition. We are looking for daring, interdisciplinary perspectives that expose, investigate and unravel repetition in all its manifestations within art and society.
The deadline for this open call is December 19th, 2024.
Dutch follow English
Repetition is our reality. Open a newspaper and you will be struck by a whiff of the past rising up from the pages. The radical right is on the rise in Europe, colonialism and genocide are being ignored, an unreasonable and megalomanic leader seizes power in the United States, again, and again, and again. We have read, and sometimes experienced, it all before. It confirms the well known belief that history repeats itself, and the awareness of this fact is increasingly reflected in rising cynicism.
When we perceive something repeatedly, it starts to become more and more common to us. In this way, certain power relations can be maintained by retelling a narrative over and over again. We see something ideologically similar in politics, but also in art history, among other things.
In feminist discourse for example, which has been critical of the repetitive mechanisms of the art historical canon since the 1970s. [1] Theorists such as Griselda Pollock and Nanette Salomon have pointed out that within the canon there is almost automatically a paternal inheritance of ‘genius’ and intangible qualities of artists to the next generation. Those who are not dominant in the culture – everyone except the Western man – are easily excluded. This repetitive nature of the canon still has an effect on how we view art history today.
But then again, is repetition really so hopeless?
In other areas, repetition has a much more fruitful meaning. The living world is a dizzying whole of revolving cycles. Every year, spring accompanies flowers in their first and only bloom, and every year the soil and the air are different. And so we never see exactly the same flower two years in a row. And yet, Gertrude Stein wrote at the beginning of the 20th century:
‘Rose is a rose is a rose is a rose.’ [2]
Could she have been referring to the same rose? Just as fluctuating temperatures result in a flower that is sometimes larger, sometimes smaller, so each repetition comes about in the mind under different circumstances. This is what Gilles Deleuze argues in his now famous Difference and Repetition (1968). In this text, he argues that repetition introduces the existing to a new context and in this way creates space for potential. It is into this space that writers and artists eagerly jump to give expression to their own interpretations. For instance, Jeanette Winterson echoes Stein in Written on the Body (1992): ‘Sometimes a breast is a breast is a breast.’ [3]
Kathy Acker's first novel, The Childlike Life of the Black Tarantula: Some Lives of Murderesses (1973), opens with the sentence: ‘Intention: I become a murderess by repeating in words the lives of other murderesses.’[4] In her oeuvre, Acker plays a lot with repetition, pastiche and the performativity of text.
Can you bring something into life by repeating it over and over again?
In Acker's essay “Against Ordinary Language: The Language of the Body” (1993), Acker examines the relationship between bodybuilding and language:
I count “1”. I am visualizing this bar, making sure it touches my chest at the right spot, placing it back on its rests. “2”. I repeat the same exact motions. [...] When all is repetition rather than the production of meaning, every path resembles every other path. [...] But now and then, wandering within the labyrinths of my body, I come upon something. Something I can know because knowledge depends on difference. An unexpected event. For though I am only repeating certain gestures during certain time spans, my body, being material, is never the same; my body is controlled by change and by chance. [5]
The repetition of physical action is always differentiation for Acker. Precisely in that repetition it is the changeable nature that speaks.
Can repetition give meaning to the meaningless?
In Hanna Darboven's mathematical drawings, repetition is used to create both absurdity and control. Number series, seemingly random calculations and calendar dates form a playing field where the letters and numbers merge into a large mass, but also seem to acquire an autonomous body. The repetitive, almost obsessive patterns make it seem as if there must be meaning in the calculations.
Hanne Darboven, 2 Blätter: Bogenfolgen, 1970.
Repetition is the making of meaning / repetition is the loss of meaning
The absurdity of repetition also appears in Albert Camus' Le Mythe de Sisyphe (1942). Making use of, among other things, the myth of Sisyphus, Camus examines absurdity and how that absurdity makes life worth living. Sisyphus was condemned by the Greek gods to continually roll a boulder up a mountain, after which the boulder would immediately roll back down. Sisyphus was trapped in this eternally repetitive act. For Camus, however, Sisyphus is an ‘absurdist hero’. He comes to terms with the fact that meaninglessness is an inescapable part of life, and nevertheless takes on the task of creating meaning in the meaningless repetitive acts that make up our life. In doing so, he shows himself to be brave in the face of this otherwise frightening absurdity.
French artist Laure Prouvost uses repetition in her work to confuse the viewer. In her solo exhibition at De Pont that was on display last spring, a teapot appears as a drawing, photo and object. This repetition lets you get lost in her dreamy world. Which teapot is the original? Prouvost’s work feels like a déjà vu, where repetition shows just how ambiguous meaning is.
For many artists in the 60s and 70s, the repetitive tendency of the capitalist consumer society was a major theme. As much as capitalism aims to create ‘innovation and diversity’, it is precisely the monotonous repetition that is one of its consequences. Artists such as Andy Warhol, Eva Hesse, On Kawara and Bruce Nauman themselves played with how they could use repetition to create change. Or, in contrast, to attempt to create ultimate uniformity.
Eva Hesse. Repetition Nineteen III. 1968
On Kawara, studio photo 1966. Courtesy One Million Years Foundation.
Bruce Naumann, Bouncing in the Corner No. 1, 1968
For this open call we invite makers of all kinds to navigate the hopeless uniformity of repetition, to investigate the repetitiveness of our society, or to use repetition itself as a medium. The deadline for this C4P is December 19th. Submissions and questions can be sent by email to info@simulacrum.nl. If you want to submit a visual work, please note that Simulacrum is printed in two colors. Please send articles (up to 2000 words) as .doc or .docx and visual contributions as .pdf. Instructions for authors can be found here.
NOTES:
[1] Nanette Salomon, “The Art Historical Canon: Sins of Omission,” in The Art of Art History: A Critical Anthology, ed. Donald Preziosi (Oxford: Oxford University Press, 1998), 347. en Griselda Pollock, Differencing the Canon: Feminist Desire and the Writing of Art’s Histories (London: Routledge, 1999), 9-10.
[2] Gertrude Stein, “Sacred Emily,” in Geography and Plays, 1922
[3] Jeanette Winterson, Written on the Body (New York: Vintage International, 1994) 20.
[4] Kathy Acker, The Childlike Life of the Black Tarantula: Some Lives of Murderesses (Viper’s Tongue Press, 1973), 3.
[5] Kathy Acker, “Against Ordinary Language: The Language of the Body,” 1993, 25-26.
SIMULACRUM WIL JOUW TEXTUELE OF VISUELE BIJDRAGE (ENGELS OF nederlands)
M.C. Escher, vlakvulling, 1958.
Of we nu dagelijks dezelfde zinnen in een boekje zetten om ons geluk te kunnen manifesteren, of we precies weten hoe de jingle van onze favoriete drogisterij klinkt. Of we nu jaar na jaar dezelfde haatvolle nonsens tegenkomen in de politiek, of we telkens de urgentie van de klimaatcrisis moeten benadrukken. Herhaling heeft een onmiskenbare kracht die herhaaldelijk onopgemerkt blijft. We vinden haar in ons persoonlijke leven, en voelen haar invloed op het wereldtoneel.
Met deze open call nodigt Simulacrum Magazine schrijvers en kunstenaars uit om tekstueel (essay, vrije tekst, poëzie) of visueel bij te dragen in relatie tot het thema herhaling. We zijn op zoek naar gedurfde, interdisciplinaire perspectieven die herhaling blootleggen, onderzoeken en ontrafelen in al haar verschijningsvormen binnen kunst en de samenleving.
De deadline voor de open call is 19 december 2024.
Herhaling is onze realiteit. Sla vandaag de dag de krant open en je wordt getroffen door een vleug van het verleden die uit het papier opstijgt. Radicaal rechts is (opnieuw) bezig met een opmars in Europa, men kijkt (opnieuw) weg van kolonialisme en genocide, een onredelijke en megalomane leider grijpt (opnieuw) de macht in de Verenigde Staten. We hebben het allemaal al eerder gelezen, en soms ook eerder meegemaakt. Het bevestigt de bekende overtuiging dat de geschiedenis zich herhaalt, en het besef daarvan is met toenemende mate af te lezen aan het stijgende cynisme.
Wanneer we iets herhaaldelijk waarnemen wordt datgene ons steeds gewoner. Zo kunnen bepaalde machtsverhoudingen in stand gehouden worden door een narratief keer op keer opnieuw te vertellen. Iets dergelijk ideologisch zien we veelvoudig in de politiek, maar ook in onder andere de kunstgeschiedenis.
Bijvoorbeeld in het feministische discours, waaruit al sinds de jaren 1970 kritiek klinkt op herhaaldelijke mechanismen van de kunsthistorische canon. [1] Zo lichten theoretici als Griselda Pollock en Nanette Salomon uit dat er binnen de canon bijna automatisch sprake is van een vaderlijke erfenis van ‘geniale’ en ongrijpbare eigenschappen van kunstenaars op de volgende generatie. Zij die niet dominant zijn in de cultuur - dus iedereen op de Westerse man na - zijn daarmee snel uitgesloten. Dit herhalende karakter van de canon heeft tegenwoordig nog steeds een doorwerking op hoe we de kunstgeschiedenis beschouwen.
Maar, is herhaling dan echt zo uitzichtloos?
Op andere gebieden heeft herhaling een veel vruchtbaardere invulling. De levende wereld is een duizelingwekkend geheel van ronddraaiende cycli. Ieder jaar begeleidt de lente bloemen in hun eerste en enige bloei, en ieder jaar zijn daarbij de grond en de lucht anders. En zo zien wij nooit twee jaar op rij exact dezelfde bloem. Toch, dichtte Gertrude Stein aan het begin van de 20e eeuw:
‘Rose is a rose is a rose is a rose.’ [2]
Kan zij het over een en dezelfde roos hebben gehad? Net zoals een schommelende temperatuur resulteert in nu eens een grotere, dan weer een kleinere bloem, komt iedere herhaling onder andere omstandigheden in de geest tot stand. Zo beargumenteert Gilles Deleuze in zijn ondertussen geroemde Verschil en herhaling (1968). Hierin stelt hij dat herhaling het bestaande aan een nieuwe context introduceert en op die manier ruimte creëert voor potentie. Het is die ruimte waar schrijvers en kunstenaars gretig in springen om uiting te geven aan hun eigen interpretaties. Zo echoot Jeanette Winterson Stein in Written on the Body (1992): ‘Sometimes a breast is a breast is a breast.’ [3]
Kathy Ackers eerste roman The Childlike Life of the Black Tarantula: Some Lives of Murderesses (1973) opent met de zin: ‘Intention: I become a murderess by repeating in words the lives of other murderesses.’[4] In haar oeuvre speelt Acker veel met herhaling, pastiche en de performativiteit van tekst.
Kun je iets het leven in roepen door het te blijven herhalen?
In Ackers essay “Against Ordinary Language: The Language of the Body” (1993) onderzoekt Acker de verhouding tussen bodybuilden en taal:
I count “1”. I am visualizing this bar, making sure it touches my chest at the right spot, placing it back on its rests. “2”. I repeat the same exact motions. [...] When all is repetition rather than the production of meaning, every path resembles every other path. [...] But now and then, wandering within the labyrinths of my body, I come upon something. Something I can know because knowledge depends on difference. An unexpected event. For though I am only repeating certain gestures during certain time spans, my body, being material, is never the same; my body is controlled by change and by chance. [5]
Het herhalen van lichamelijke handeling is altijd differentie voor Acker. Juist in die herhaling is het de veranderlijke natuur die spreekt.
Kan herhaling betekenis geven aan het betekenisloze?
In Hanne Darbovens wiskundige tekeningen wordt herhaling ingezet om zowel absurditeit en controle te creëren. Getallenreeksen, schijnbaar willekeurige berekeningen en kalenderdata vormen een speelveld waar de letters en cijfers op gaan in een grote massa, maar ook een autonoom lichaam lijken te krijgen. Door de herhalende bijna obsessieve patronen lijkt het alsof er wel betekenis in de berekeningen moet zitten.
Hanne Darboven, 2 Blätter: Bogenfolgen, 1970.
Herhaling is het maken van betekenis / herhaling is het verliezen van betekenis
De absurditeit van herhaling komt ook in Albert Camus zijn Le Mythe de Sisyphe (1942) terug. Aan de hand van onder andere de mythe van Sisyphus onderzoekt Camus absurditeit en hoe die absurditeit het leven waard maakt om te leven. Sisyphus werd door de Griekse goden veroordeeld om voortdurend een rotsblok een berg op te rollen, waarna dat blok meteen weer de berg af zou rollen. Sisyphus zat gevangen in deze eeuwige herhalende handeling. Camus stelt echter dat Sisyphus een ‘absurdistische held’ is. Hij komt namelijk onder ogen dat zinloosheid een onontkomelijk deel van het leven is, en neemt desondanks de taak op zich om zelf zin te scheppen in de zinloze herhalende handelingen waaruit ons leven bestaat. Daarmee toont hij zich dapper in het gezicht van deze anders beangstigende absurditeit.
De Franse kunstenaar Laure Prouvost zet herhaling in haar werk in om verwarring te zaaien bij de kijker. In haar solotentoonstelling in De Pont die afgelopen voorjaar te zien was, komt een theepot zowel als tekening, foto en object terug. Deze herhaling laat je verdwalen in haar dromerige wereld. Welke theepot is het origineel? Prouvost haar werk voelt als een déjà-vu, waar herhaling juist laat zien hoe dubbelzinnig betekenis is.
Voor veel kunstenaars in de jaren 60 en 70, was de repetitieve tendens van de kapitalistische consumptiemaatschappij een groot thema. Hoe zeer het kapitalisme ook beoogt ‘innovatie en diversiteit’ te creëren, is het juist de monotone herhaling die tot diens gevolgen behoort. Kunstenaars als Andy Warhol, Eva Hesse, On Kawara en Bruce Nauman speelden zelf met hoe zij herhaling in kunnen zetten om verandering te creëren. Of om juist zelf een poging te wagen om ultieme uniformiteit te creëren.
Eva Hesse. Repetition Nineteen III. 1968
On Kawara, studio foto 1966. Courtesy One Million Years Foundation.
Bruce Naumann, Bouncing in the Corner No. 1, 1968
Voor deze open call nodigen we makers van alle soort uit om de uitzichtloze uniformiteit van herhaling te navigeren, de repetitiviteit van onze samenleving te onderzoeken of om herhaling zelf als medium in te zetten. De deadline voor deze C4P is 19 december. Inzendingen en vragen kunnen per e-mail worden gestuurd naar info@simulacrum.nl. Als je een visueel werk wilt indienen, houd er dan rekening mee dat Simulacrum in twee kleuren wordt gedrukt. Stuur artikelen (tot 2000 woorden) als .doc of .docx en visuele bijdragen als .pdf. De instructies voor auteurs zijn hier te vinden.
NOTEN:
[1] Nanette Salomon, “The Art Historical Canon: Sins of Omission,” in The Art of Art History: A Critical Anthology, ed. Donald Preziosi (Oxford: Oxford University Press, 1998), 347. en Griselda Pollock, Differencing the Canon: Feminist Desire and the Writing of Art’s Histories (London: Routledge, 1999), 9-10
[2] Gertrude Stein, “Sacred Emily,” in Geography and Plays, 1922
[3] Jeanette Winterson, Written on the Body (New York: Vintage International, 1994) 20.
[4] Kathy Acker, The Childlike Life of the Black Tarantula: Some Lives of Murderesses (Viper’s Tongue Press, 1973), 3.
[5] Kathy Acker, “Against Ordinary Language: The Language of the Body,” 1993, 25-26.
