CALL FOR PAPERS: MIMESIS
[Scroll naar beneden voor Nederlands]
Our earliest learning steps are of mimetic nature: it is by example that we learn to bring a spoon of food to our mouth, or to unite the palms of both our hands to clap. The people and things around us at in our early years constitute the origin of our habits, ticks and expressions. Once we become self-sufficient beings, the act of imitation carries out oftentimes just as unconsciously: your smiling, sneezing, or yawning can elicit my smiling, sneezing, or yawning. But next to these small gestures, imitation can also be a fundamental transmitter of artistic skills, crafts, language, and traditions. What alternative theories on mimesis can offer us tools with which to understand systems of passing on cultural and embodied knowledge in the arts?
For a long time art tried to recreate the world around it in perfect detail, striving for the ultimate mimetic creation. Skills in achieving the exact representation of qualities such as shadows and colour were greatly praised. Artists have been fascinated by the concept of mimesis as a means of gaining understanding of - perhaps even getting ahold of - the world around them. Their exploration of mimesis, either as a veracious imitation of reality or as a perception of experience, has been condemned, criticised, and acclaimed by their contemporaries. According to Keith Moxey mimesis is an “unending record of our continuing beguilement with the appearance of the world around us” [1]. Why, he asks himself, have artists striven and felt the persistent need to grasp their own perceptual experiences? For Barbara Maria Stafford, mimesis - which she defines as the faithful representation of the world - has been essential in our need to organise our “inscape” with the self-organising external world that is ever evolving [2].
The mimetic process is in a constant state of change as artists tend to keep searching for creative possibilities to visually engage with their surroundings. Louis Daguerre’s invention of photography, for instance, entirely changed the expansion of the concept of mimesis. Suddenly it was there: the possibility of perfect recreation. Some celebrated and embraced it, others criticised it. What was feared? With the increasing popularisation and availability of photography a democratisation of art was finally possible, gates could be torn down. Or was it the belief that skill would not play a part in creation anymore? To some, photography was nothing more than the “industrial imitation of art for commercial purposes” [3].
Unlike these cynical beliefs, photography made the ball in artistic creation roll, and one movement followed the other. The external is dead, the internal is now king. Suddenly we find ourselves in a time where realistic pencil drawings show up in our Instagram reels and we swipe with indifference: they have become kitsch. With the rise in AI (Artificial Intelligence) tools we seem to be at the brink of another ‘invention of photography.’ The art world is divided, some applauding here and scepticism there. Another mimetic crisis. What is left to do? Emeritus professor Kevin LaGrandeur deems the place we are in as a ‘reverse mimesis’: “we made AI in our image and it started superseding us in its very imitation of our abilities … we now need to embrace the next wave in the dialectic. We have to imitate AI in order to stop it from dominating us” [4].
In the process of the building of communities, mimesis plays an important role, and this happens in internet communities as well through memes. The “production and dissemination of this visual language” [5] moves in an exponential way, with memes constantly appearing and dying. ‘Memesis’ then
is the process of a community creating itself through the spreading of its culture … [in which] every visual iteration serves as a brick toward the meme ideology, but the digital mirror that the meme is reflects not the likeness of the community but an Ideal-I. It creates, tests, and validates with the community an ideal answer projected onto the tackled frustration [6].
As memes move constantly and are not bound by a communal ideology, they are the “unconscious rhizome [that] helps the core community live and survive, [and through its promotion of the mirrored I they are] in their subject …nearer from mimesis, an imitation of reality by the mean of art, than memetic” [7].
Mimesis also has a long shared history with colonialism. Many scholars have approached mimetic concepts from the angle of its inscription into colonial processes and how renewed uses of mimetic theorising may shed new light into our understanding of (post)colonial phenomena - such as indigenous resistance and anticolonialism - in world history. Ricardo Roque considers mimesis relevant both as interpretive tool and as means of events of colonial and imperial histories. In accordance with Stafford, he concludes that mimesis and imitation can be seen as practices through which colonial agents organised their social lives, daily routines, and strategies in relation to the local worlds they encountered [8]. How did the colonisers incorporate and reappropriate indigenous ideas, customs, techniques in their arts and culture?
In theatre, dance performance, and other performing arts, the notion of mimesis has been of importance for several centuries. Like in ancient Greek tragedies, the actor on stage mimics relatable daily scenes to pass on a morale in everyday life. According to what John Martin proposed in the 1960s with his highly criticised theory of inner mimicry, a ‘passive’ audience member can have the experience of dancing just by watching a performer dance [9]. Spectators of documentary film oftentimes attempt to separate the veracity of events from the staged scenes. In this context, musing on contemporary mimetic qualities also leads to insights on the frail distinction between fiction and reality, between subject and object. What knowledge can we obtain by imitating a situation, for instance in the re-enactment of historical events? And how can these imitations transform our socio-political reality, as proposed in the performances of Augusto Boal’s Theatre of the Oppressed?
Can the expansion on the concept of mimesis also invoke a discussion on replication and authenticity in the visual arts? Is every language – the highest level of mimetic behaviour according to Walter Benjamin [10] – based on an onomatopoeic fundament, and what other ways does mimesis enter the linguistic sphere? Do we really find old television series humorous, or are we merely tempted to join along the canned laughter track by means of mimicry?
Simulacrum is calling for papers and art submissions which playfully expand our understanding of mimesis in the arts beyond realistic representation and explore the contemporary potential of this concept from ancient times. The deadline for this C4P is February 19th, 2023. Submissions and further inquiries can be written to info@simulacrum.nl. For visual contributions, please note that Simulacrum is printed in duotone. Please send articles (of 2.000 words maximum) as .doc or .docx and visual work as .pdf.
CALL FOR PAPERS MIMESIS
deadline February 19th, 2023
CALL FOR PAPERS: MIMESIS [NL]
Onze eerste leerstappen zijn van mimetische aard: het is door voorbeeld dat we leren om een lepel voedsel naar onze mond te brengen of om de palmen van onze beide handen te verenigen om te klappen. De mensen en dingen om ons heen in onze vroege jaren vormen de oorsprong van onze gewoonten, trekjes en uitdrukkingen. Zodra we zelfstandige wezens worden, gebeurt het nabootsen vaak net zo onbewust: jouw glimlach, niezen of gapen kan mijn glimlach, niezen of gapen oproepen. Maar naast deze kleine gebaren kan nabootsing ook een fundamentele overbrenger van artistieke vaardigheden, ambachten, taal en tradities zijn. Welke alternatieve theorieën over mimesis bieden ons de middelen om systemen van overdracht van culturele en verworven kennis in de kunsten te begrijpen?
Lange tijd probeerde kunst de wereld om zich heen in perfecte detail na te bootsen, strijdend naar de ultieme mimetische creatie. Vaardigheden om de precieze weergave van kwaliteiten zoals schaduwen en kleuren te bereiken werden zeer geprezen. Kunstenaars zijn gefascineerd geweest door het concept van mimesis als een middel om begrip te krijgen van - misschien zelfs grip te krijgen op - de wereld om hen heen. Hun verkenning van mimesis, of als een nabootsing van de werkelijkheid of als een waarneming van ervaringen, is veroordeeld, bekritiseerd en geprezen door hun tijdgenoten. Volgens Keith Moxey is mimesis een "onuitputtelijke opname van ons voortdurende verbazing over het uiterlijk van de wereld om ons heen" [1]. Hij vraagt zich af waarom kunstenaars gestreden hebben en het aanhoudende verlangen gevoeld om hun perceptuele ervaringen te begrijpen. Volgens Barbara Maria Stafford is mimesis - die ze definieert als de trouwe afbeelding van de wereld - essentieel in onze noodzaak om onze inscape te organiseren met de zelf-organiserende externe wereld die steeds verandert [2].
Het mimetische proces bevindt zich in een voortdurende staat van verandering omdat kunstenaars blijven zoeken naar creatieve mogelijkheden om visueel met hun omgeving te communiceren. De uitvinding van Louis Daguerre van de fotografie, bijvoorbeeld, veranderde het begrip van mimesis volledig. Plotseling was het daar: de mogelijkheid van perfecte nabootsing. Sommigen vierden dit en omarmden het, anderen kritiseerden het. Waarvoor werd gevreesd? Met de toenemende popularisering en beschikbaarheid van fotografie was een democratisering van de kunst eindelijk mogelijk, poorten konden worden neergehaald. Of was het de overtuiging dat vaardigheid geen rol meer zou spelen bij de creatie? Voor sommigen was fotografie niets meer dan de “industriële nabootsing van kunst voor commerciële doeleinden” [3].
In tegenstelling tot bepaalde cynische opvattingen, liet fotografie de bal van artistieke creatie rollen, en één beweging volgde de andere. Het externe is dood, het interne is nu koning. Plotseling bevinden we ons in een tijd waarin realistische potloodtekeningen opduiken in onze Instagram-reels en we met onverschilligheid swipen: ze zijn kitsch geworden. Met de opkomst van AI-tools (Kunstmatige Intelligentie) lijken we aan de rand van een andere 'uitvinding van de fotografie' te staan. De kunstwereld is verdeeld, sommigen juichen en anderen zijn sceptisch. Een andere mimetische crisis. Wat is er nog te doen? Hoogleraar emeritus Kevin LaGrandeur beschouwt de plaats waar we ons in bevinden als een 'omgekeerde mimesis': "we hebben AI gemaakt in ons beeld en het begon ons te overtreffen in zijn nabootsing van onze vaardigheden... we moeten nu de volgende golf in de dialectiek omarmen. We moeten AI nabootsen om te voorkomen dat het ons overheerst” [4].
In het proces van het bouwen van gemeenschappen speelt mimesis een belangrijke rol, en dit gebeurt ook in internetgemeenschappen - via memes. De "productie en verspreiding van deze visuele taal" verloopt exponentieel, met memes die constant verschijnen en sterven [5]. ‘Memesis’ is dan
het proces waarbij een gemeenschap zichzelf creëert door de verspreiding van zijn cultuur... [waarbij] elke visuele iteratie dient als een steen voor de meme-ideologie, maar de digitale spiegel waar de meme voor staat, weerspiegelt niet de gelijkenis van de gemeenschap, maar een Ideale-Ik. Het creëert, test en valideert met de gemeenschap een ideaal antwoord dat is geprojecteerd op de aangepakte frustratie [6].
Memes verplaatsen zich constant en zijn niet gebonden aan een gemeenschappelijke ideologie. Ze zijn de "onbewuste rhizoom [die] helpt de kerngemeenschap te leven en te overleven, [en door haar bevordering van het gespiegelde I zijn ze] in hun onderwerp... dichter bij mimesis, een imitatie van de werkelijkheid door middel van kunst, dan memetisch” [7].
Mimesis kent ook een lang gedeelde geschiedenis met kolonialisme. Vele geleerden hebben de invalshoek van de invloed van mimetische concepten op koloniale processen onderzocht, en hoe hernieuwd gebruik van mimetische theorievorming ook licht zou kunnen werpen op ons begrip van (post)koloniale fenomenen in onze wereldgeschiedenis, zoals inheems verzet en antikolonialisme. Ricardo Roque beschouwt mimesis relevant zowel als een interpretatief hulpmiddel als een manier om gebeurtenissen uit de koloniale en imperiale geschiedenis te analyseren. In overeenstemming met Stafford concludeert Roque dat mimesis en imitatie gezien kunnen worden als oefeningen waarmee koloniale mogendheden hun sociale leven, dagelijkse routines en strategieën in verhouding tot de lokale wereld die ze tegenkwamen, konden ordenen [8]. Hoe hebben kolonisten inheemse ideeën, gewoontes, technieken in kunst en culturele uitingen opgenomen en toegeëigend?
In theater, dans en andere podiumkunsten is de notie van mimesis al eeuwenlang van belang geweest. In Griekse tragedies bijvoorbeeld, waarin de toneelspeler de herkenbare dagelijkse scènes nabootst om een moraal door te sluizen. Volgens wat John Martin voorstelt met zijn veelal bekritiseerde concept van inner mimicry, kan een ‘passieve’ toeschouwer de ervaring van dansen beleven enkel al door te kijken naar een uitvoering van een danser [9]. Toeschouwers van documentaire-film proberen vaak de waarachtigheid van gebeurtenissen te onderscheiden van het geënsceneerde spel. In deze context kunnen peinzingen over mimetische kwaliteiten ook leiden tot inzichten over het zwakke onderscheid tussen fictie en werkelijkheid, tussen subject en object. Welke kennis kunnen we vergaren door een situatie na te doen, bijvoorbeeld in de heropvoeringen van historische gebeurtenissen? En hoe kunnen deze nabootsingen onze sociaal-politieke realiteit veranderen, zoals is voorgesteld door Augusto Boal in zijn Theatre of the Oppressed?
Kan de uitbreiding van het concept van mimesis ook een debat aanroepen over replicatie en authenticiteit in de beeldende kunst? Is iedere taal - het hoogste niveau van mimetisch gedrag, volgens Walter Benjamin [10] - gebaseerd op onomatopeeën, en op wat voor andere manieren betreedt mimesis de taalkunde? Vinden we oude televisieseries werkelijk grappig, of zijn we enkel verleid om mee te lachen met het achtergrond gelach vanwege onze neigingen om te imiteren?
Simulacrum zoekt naar essays en kunstinzendingen die ons begrip van mimesis in de beeldende kunst speels verbreden buiten het kader van realistische representatie, en die de hedendaagse relevantie onderzoeken van dit oeroude concept. De deadline voor deze C4P is 19 february. Inzendingen en andere vragen kunnen naar info@simulacrum.nl geschreven worden. Voor visuele bijdragen, houd er rekening mee dat Simulacrum tweekleurig wordt geprint. Voeg artikelen (van maximaal 2000 woorden) bij als .doc of .docx en visuele bijdragen als .pdf.
[1] Keith Moxey, “Mimesis and Iconoclasm,” Art HIstory 32, no.1 (February 2009): 52, https://doi.org/10.1111/j.1467-8365.2008.00648.x
[2]Barbara M. Stafford, Echo Objects: The Cognitive Work of Images (Chicago: University of Chicago Press, 2007), 177.
[3] Eva Silva, “How Photography Pioneered a New Understanding of Art,” TheCollector, mei 27, 2022, https://www.thecollector.com/how-photography-transformed-art/.
[4] Dan Forbush and Ron Roth, “'Reverse Mimesis': Exploring the Interplay between AI and Human,” AI Faith, accessed January 10, 2023, https://aiandfaith.org/reverse-mimesis-exploring-the-interplay-between-ai-and-human/.
[5] Pierre Chaumont, “Memesis: Community and Self-Definition in the Age of Memes • Digicult: Digital Art, Design and Culture,” Digicult, November 7, 2022, http://digicult.it/internet/memesis-community-and-self-definition-in-the-age-of-memes/.
[6] Chaumont, “Memesis: Community,’’ Digicult, November 7, 2022, http://digicult.it/internet/memesis-community-and-self-definition-in-the-age-of-memes/.
[7] Chaumont, “Memesis: Community,’’ Digicult, November 7, 2022, http://digicult.it/internet/memesis-community-and-self-definition-in-the-age-of-memes/.
[8]Ricardo Roque, “Mimesis and Colonialism: Emerging Perspectives on a Shared History,” History Compass 13, no.4 (2015): 208.
[9] John Martin, Introduction to the Dance (New York: Dance Horizons Incorporated, 1965).
[10] Walter Benjamin, “On the Mimetic Faculty,” in Selected Writings, 1926-1934, translated by Rodney Livingstone, edited by Michael W. Jennings, Howard Eiland, and Gary Smith (Cambridge, MA: Belknap Press, 1999), 720-722.
